İngilizce Masallar

Yabancı dil öğrenirken kullanabileceğiniz her türlü kaynağa ihtiyaç duyarsınız. Özellikle İngilizce çalışırken pratik, kolay kelime ezberleme fırsatı sunan, kısa ve anlaşılır cümlelerden oluşmuş alıştırma örnekleri, öğrenmenizi oldukça kolaylaştırır. Aynı İngilizce masallarda olduğu gibi. Çünkü İngilizce masallar, kısadır, yalın bir anlatıma sahiptir, yeni sözcükleri kolay anlayıp ezberlemenize yardımcı olur.

Hadi İngilizce kısa masal örneklerine birlikte göz atalım.

İngilizceyi Cambly ile Keşfedin!

İngilizcenizi geliştirmek için kullanabileceğiniz sayısız kaynak, sayısız uygulama var. Ama siz belki de bunların birçoğunu çoktan kullandınız bile. Peki Cambly uygulamasını hiç denediniz mi?

Çocuğunuz için ise Cambly Kids olduğunu biliyor muydunuz? Yazının sonundaki kodu kullanarak indirimli abone olun.

CAMBLY, yeni nesil bir İngilizce kursu. Hem de yerinizden kalkmadan, yollara düşmeden, cep telefonu, bilgisayar veya tabletten kolaylıkla erişim sağlayabileceğiniz bir platform. Online görüntülü konuşma yöntemi ile ana dili İngilizce olan eğitmenlerden bire bir özel ders alabileceğiniz bu uygulama, size evinizin konforunda İngilizce dersi alabilme fırsatı sunuyor.

Uzman eğitmen kadrosu içerisinden ilgi alanınıza en uygun eğitmeni kendiniz seçebiliyor, dersinizin gün ve saatini belirleyebiliyorsunuz. Üstelik ‘blog100’ kodunun kullanarak ilk 10 dakikalık deneme dersine ücretsiz katılabilirsiniz. Hemen ‘İngilizce pratik yap’ butotuna tıklayarak Cambly avantajlarını yakından görün, İngilizcenizi bir üst seviyeye taşıyın.

İngilizce Masallara Bazı Örnekler

The Ugly Duckling

A little duckling was very sad because he thought he was the ugliest amongst all his brothers and sisters. They would not play with him and teased the poor ugly duckling. One day, he saw his reflection in the water and cried, “Nobody likes me. I am so ugly.” He decided to leave home and went far away into the woods.

Deep in the forest, he saw a cottage in which there lived an old woman, her hen, and her cat. The duckling stayed with them for some time but he was unhappy there and soon left. When winter set in, the poor duckling almost froze to death. A peasant took him home to his wife and children. The poor duckling was terrified of the children and escaped. The ugly duckling spent the winter in a marshy pond.

Finally, spring arrived. One day, the duckling saw a beautiful swan swimming in the pond and fell in love with her. But then he remembered how everyone made fun of him and he bent his head down in shame. When he saw his own reflection in the water he was astonished. He was not an ugly duckling anymore, but a handsome young swan! Now, he knew why he had looked so different from his brothers and sisters. “They were ducklings but I was a baby swan!” he said to himself.

He married the beautiful swan and lived happily ever after.

Türkçesi – Çirkin Ördek Yavrusu

Küçük ördek yavrusu çok üzgündü, çünkü tüm kardeşleri arasında en çirkin olanın o olduğunu düşünüyordu. Onunla oynamazlar ve zavallı çirkin ördek yavrusu ile alay ederlerdi. Bir gün sudaki yansımasını gördü ve ağladı, “Kimse beni sevmiyor. Ben çok çirkinim.” Evden ayrılmaya karar verdi ve ormana doğru uzaklaştı.

Ormanın derinliklerinde yaşlı bir kadının, tavuğunun ve kedisinin yaşadığı bir kulübe gördü. Ördek yavrusu bir süre onlarla kaldı ama orada mutsuzdu ve çok geçmeden ayrıldı. Kış geldiğinde, zavallı ördek yavrusu neredeyse ölümüne dondu. Bir köylü onu karısına ve çocuklarına götürdü. Zavallı ördek yavrusu çocuklardan dehşete düştü ve kaçtı. Çirkin ördek yavrusu kışı bataklık bir gölette geçirdi.

Sonunda bahar geldi. Bir gün, ördek yavrusu gölette yüzen güzel bir kuğu gördü ve ona aşık oldu. Ama sonra herkesin onunla nasıl dalga geçtiğini hatırladı ve kafasını utanç içinde eğdi. Sudaki kendi yansımasını görünce şaşkına döndü. Artık çirkin bir ördek yavrusu değil, yakışıklı bir genç kuğuydu! Şimdi neden kardeşlerinden çok farklı göründüğünü biliyordu. “Onlar ördek yavrularıydı ama ben bir bebek kuğuydum!” dedi kendi kendine.

Güzel kuğu ile evlendi ve sonsuza dek mutlu yaşadı.

The Wind and The Sun Tale

It was an autumn day. The wind and the sun had an argument.
The wind boasted “I am stronger than you.”
The sun mildly said, “No, you are not”.
Just then, they saw a traveler wrapped in a blanket was passing by. The wind said, “Whoever separates the blanket from traveler is the stronger. Do you agree?”
The sun replied, “OK. First, you try.”
The wind started blowing. The traveler wrapped his blanket around him. He blew harder. The traveler held his blanket firmer. He blew still harder. The traveler held his blanket still tighter. The harder the wind blew the tighter and firmer did the traveler hold his blanket. The wind failed.
It was the Sun’s turn. The Sun smiled gently at the traveler. The traveler loosened his grip on the blanket. The sun smiled warmly. The traveler felt the warmth and soon took off the blanket.
The sun was declared stronger.

Türkçesi – Rüzgâr ve Güneşin Hikâyesi

Bir sonbahar günüydü. Rüzgar ve güneşin tartışması vardı.
Rüzgar övündü “Senden daha güçlüyüm.”
Güneş hafifçe “Hayır değilsin.” dedi.

Tam o sırada battaniyeye sarılmış bir yolcunun geçtiğini gördüler. Rüzgar, “Battaniyeyi gezginden kim ayırırsa o güçlüdür. Katılıyor musun?” dedi.

Güneş cevapladı, “Tamam. Önce sen dene.”

Rüzgar esmeye başladı. Gezgin battaniyesini etrafına sardı. Rüzgar sert esti. Gezgin battaniyesini daha sıkı tuttu. Rüzgar daha sert esmeye devam etti. Gezgin battaniyesini hala daha sıkı tutuyordu. Rüzgar ne kadar sert eserse gezgin de battaniyesine o kadar sıkı ve sağlam tutundu. Rüzgar başarısız oldu.

Güneş’in sırası gelmişti. Güneş yolcuyu nazikçe gülümsedi. Gezgin battaniyenin üzerindeki tutuşunu gevşetti. Güneş sıcak bir şekilde gülümsedi. Gezgin sıcaklığı hissetti ve çok geçmeden battaniyeyi çıkardı.

Güneş daha güçlü ilan edildi.

The Lion and The Hare

There was a lion that woke up one evening feeling hungry. He went to look for food in the jungle. He was so hungry that he wanted to catch anything he found. Suddenly, he saw a hare running about. The lion ran after the hare. Soon he caught that little hare. As he was going to eat the hare, he saw a deer. He became greedy. He thought he should eat the big deer instead of the hare. So he left the hare and turned to chase the deer. The deer ran as fast as he could for fear of the lion. The deer ran very fast that the lion could not catch him.

Finally, he stopped running because he was too tired. He said to himself, “I had better go back to eat the hare.” He hurried back to the hare. But when he was at the place, the hare had gone. The lion was so sorry. He was greedy and now he had nothing to eat even a little hare.

Türkçesi – Aslan ile Yabani Tavşan

Bir akşam açlıktan uyanan bir aslan vardı. Ormanda yiyecek aramaya gitti. O kadar acıkmıştı ki bulduğu her şeyi yakalamak istiyordu. Aniden, koşan bir tavşan gördü. Aslan tavşanın peşinden koştu. Çok geçmeden o küçük tavşanı yakaladı. Tavşanı yerken bir geyik gördü. Açgözlü oldu. Tavşan yerine büyük geyiği yemesi gerektiğini düşünüyordu. Böylece tavşanı terk etti ve geyiği kovalamak için döndü. Geyik, aslan korkusundan olabildiğince hızlı koştu. Geyik çok hızlı koştu, aslan onu yakalayamadı.

Sonunda aslan koşmayı bıraktı çünkü çok yorulmuştu. Kendi kendine, “Tavşanı yemeye geri dönsem iyi olacak.” dedi. Acele tavşana geri döndü. Ama o yerdeyken, tavşan gitmişti. Aslan çok üzüldü. Açgözlüydü ve şimdi yiyebilecek hiçbir şeyi yoktu, küçük bir tavşan bile.

Apes

Two men, one who always spoke the truth and the other who told nothing but lies, were traveling together and by chance came to the land of Apes. One of the Apes, who had raised himself to be king, commanded them to be seized and brought before him, that he might know what was said of him among men. He ordered at the same time that all the Apes be arranged in a long row on his right hand and on his left and that a throne is placed for him, as was the custom among men. After these preparations, he signified that the two men should be brought before him, and greeted them with this salutation: “What sort of a king do I seem to you to be, O strangers?’ The Lying Traveler replied, “You seem to be a most mighty king.” “And what is your estimate of those you see around me?’

“These,” he made answer, “are worthy companions of yourself, fit at least to be ambassadors and leaders of armies.” The Ape and all his court, gratified with the lie, commanded that a handsome present be given to the flatterer. On this, the truthful Traveler thought to himself, “If so great a reward be given for a lie, with what gift may not I be rewarded, if, according to my custom, I tell the truth?’ The Ape quickly turned to him. “And pray how do I and these my friends around me seem to you?’ “Thou art,” he said, “a most excellent Ape, and all these thy companions after thy example are excellent Apes too.” The King of the Apes, enraged at hearing these truths, gave him over to the teeth and claws of his companions.

Türkçesi – Maymunlar

Biri her zaman gerçeği söyleyen diğeri yalandan başka bir şey söylemeyen iki adam, birlikte seyahat ediyordu ve tesadüfen Maymunlar Diyarına geldiler. Kendisini kral olarak yetiştiren maymunlardan biri, onların ele geçirilmesini ve önüne getirilmesini emretti, böylelikle adamların ona ne söyleyeceğini bilebilirdi. Aynı zamanda tüm maymunların sağ elinde ve solunda uzun bir sıraya yerleştirilmesini ve erkekler arasında adet olduğu gibi kendisi için bir tahtın yerleştirilmesini emretti. Tüm bu hazırlıklardan sonra iki adamın önüne getirilmesi gerektiğini belirtti ve onları bu selamlama ile selamladı: “Size ne tür bir kral olarak görünüyorum ey yabancılar?” Yalancı olan Yolcu cevapladı, “Bana çok güçlü bir kral gibi görünüyorsun.” “Peki etrafımda gördüklerine dair tahminin nedir?”

“Bunlar,” diye yanıtladı, “kendinize layık arkadaşlar, en azından büyükelçi ve ordu liderleri olmak için uygunlar.” Maymun ve tüm mahkemesi, yalandan hoşnuttu, dalkavuğa cömert bir hediye verilmesini emretti. Bu konuda Dürüst Gezgin kendi kendine şöyle düşündü, “Bir yalan için bu kadar büyük bir ödül verildiyse, geleneğime göre gerçeği söylersem, hangi hediyeyle ödüllendirilemeyebilirim?” Maymun hızla ona döndü. “Ben ve etrafımdaki arkadaşlarım sana nasıl görünüyor?” “Sen,” dedi, “En mükemmel Maymunsun ve senin örneğinden sonra tüm bu arkadaşların da mükemmel Maymunlar.” Maymunların Kralı, bu gerçekleri duymaktan öfkelenerek, onu yoldaşlarının dişlerine ve pençelerine teslim etti.

Sleeping Beauty

Once upon a time, there was a King and Queen. And when their baby daughter was born, they were so happy, they decided to have a big party. They invited all their family, all their friends and all the fairies in the land. Now there were 13 fairies altogether but the king but queen only invited 12. They forgot about the 13th. And that was something they should not have done.

Well, it was a splendid party! There were silver dishes piled high with delicious food and golden plates at every place. And when everyone had finished eating, the fairies gathered around the baby’s cradle and they each made a magic wish. The princess shall be beautiful said the first. And happy, said the second. And kind said the third. And so they went on. The princess was to be brave, and clever, and truthful. She was to have a sweet singing voice and light dancing feet.

And, then, just as the twelfth fairy was about to make her wish, in came the thirteenth. She was furious because she had not been invited to the party. Here is my wish, she said. “When the princess is 16 years old, she will prick her finger on a spindle and she will die.” And with that, the thirteenth fairy vanished.

Then the 12th fairy said, “I cannot change all of the wicked fairy’s powerful magic.” So the princess will prick her finger but she will not die! She would sleep for a hundred years. The king and queen thanked the fairy for her kindness but they were not happy. They did not want their daughter to sleep for a hundred years. So they ordered that every spinning wheel and spindle in the land must be chopped up and burnt. Then they thought that the princess was safe.

The years passed and the princess grew up. She was very beautiful and clever at lots of different things. She was, in fact, everything the fairies had wished her to be. On her sixteenth birthday, the princess was exploring the castle when she came to a little room at the top of a tall tower.

And in that room was an old woman sitting by a spinning wheel. “What are you doing?” asked the princess?

“I am spinning,” said the old woman, who was really the wicked thirteenth fairy, “would you like to try?”

“Oh yes,” said the princess, and she sat down by the spinning wheel. But as soon as she touched the spindle, the sharp point pricked her finger and she fell asleep.

And the old woman vanished. At that same moment, the king and the queen, the servants, the cats, and the dogs all fell asleep! Even the fire stopped burning and the roasting meat stopped sizzling. Everything slept.

Then a hedge of wild roses grew up around the castle. It grew and it grew until the castle was hidden.

One hundred years passed and then a prince came riding by and saw the top of the tower rising up above the hedge of roses. How strange, he said, I never knew there was a castle here!

He jumped off his horse and lifted his sword to cut away the hedge. But as soon as the sword touched the branch, a path opened up in front of him. So the prince walked freely through the hedge. He entered the castle and walked from room to room. Imagine his surprise, everyone, and everything was fast asleep.

At last, he entered a little room at the end of a tall tower and he saw the sleeping princess. She was so very beautiful that he bent down and kissed her. Then the spell was broken and the princess opened her eyes.

At the same moment, everyone and everything in the castle awoke! The king yawned, the queen blinked, the cats had a good stretch and the dogs wagged their tails.

The servants began to work, the fire began to flame, and the roasting meat began to sizzle. A hundred years had not changed anyone or anything.

And what happened next? Why the beautiful princess married the prince, who had woken her from such a long deep sleep.

Türkçesi – Uyuyan Güzel

Bir zamanlar bir Kral ve Kraliçe vardı. Bebek kızları doğduğunda çok mutluydular, büyük bir parti vermeye karar verdiler. Bütün ailelerini, arkadaşlarını ve ülkedeki bütün perileri davet ettiler. Şimdi 13 peri vardı ama kral ve kraliçe sadece 12 tanesini davet etti. 13.’yü unuttular. Ve bu yapmamaları gereken bir şeydi.

Görkemli bir partiydi! Her yerde lezzetli yemekler ile tepeleme doldurulmuş altın tabaklar ve gümüş yemek takımları vardı. Ve herkes yemek yemeyi bitirdiğinde, periler bebeğin beşiğinin etrafında toplandılar ve her biri sihirli bir dilek tuttu. Prenses güzel olacak dendi ilk. Ve mutlu, dendi ikinci olarak. Ve kibar, dendi üçüncü. Ve böyle devam ettiler. Prenses cesur, zeki ve doğrucu olacaktı. Tatlı şakıyan bir sesi ve dans eden yumuşak ayakları olacaktı.

Ve sonra, on ikinci peri onun dileğini yerine getirmek üzereyken, on üçüncü geldi. Öfkeliydi, çünkü partiye davet edilmemişti. İşte benim dileğim, dedi. “Prenses 16 yaşına gelince parmağına bir iğ dikeni batacak ve ölecek.” Ve bununla beraber on üçüncü peri ortadan kayboldu.12. peri, “Kötü perinin güçlü büyüsünün tamamını değiştiremem.” dedi. Yani prenses parmağını delecek ama ölmeyecekti! Yüz yıl uyuyacaktı. Kral ve kraliçe periye iyiliği için teşekkür etti ama mutlu değillerdi. Kızlarının yüz yıl boyunca uyumasını istemediler. Bu yüzden ülkedeki her çıkrık ve iğin kesilmesi ve yakılması emrini verdiler. Ardından prensesin güvende olduğunu düşündüler.

Yıllar geçti ve prenses büyüdü. O çok güzel ve birçok farklı konuda zekiydi. Aslında, perilerin onun olmasını dilediği her şeydi. On altıncı doğum gününde, prenses uzun bir kulenin tepesindeki küçük bir odaya geldiğinde kaleyi araştırıyordu.

Ve o odada çıkrığın yanında oturan yaşlı bir kadın vardı. “Ne yapıyorsun?” diye sordu prenses.

“İplik eğiriyorum.” dedi gerçekte kötü on üçüncü peri olan yaşlı kadın, “Denemek ister misin?”

“Ah evet,” dedi prenses ve çıkrığın yanına oturdu. Ama iş miline dokunur dokunmaz, keskin nokta parmağına battı ve uykuya daldı.

Ve yaşlı kadın kayboldu. Aynı anda, kral ve kraliçe, hizmetçiler, kediler ve köpekler uykuya daldı! Ateş bile yanmayı bıraktı ve kavurma et cızırtıyı durdurdu. Her şey uyudu.

Sonra kalenin çevresinde yabani güllerden oluşan bir çit büyüdü. Büyüdü ve kale gizlenene kadar büyüdü.

Yüz yıl geçti ve sonra at binen bir prens geldi ve gül çitinin üzerinde yükselen kulenin tepesini gördü. Ne kadar garip, dedi, burada bir kale olduğunu hiç bilmiyordum!

Atından atladı ve çitleri kesmek için kılıcını kaldırdı. Fakat kılıç dallara temas ettiği anda önünde bir yol açıldı. Böylece prens çitin içinden serbestçe yürüdü. Kaleye girdi ve odadan odaya yürüdü. Şaşkınlığını hayal edin, herkes ve her şey derin uykudaydı.

Sonunda uzun bir kulenin sonunda küçük bir odaya girdi ve uyuyan prensesi gördü. O kadar güzeldi ki eğildi ve onu öptü. Sonra büyü kırıldı ve prenses gözlerini açtı.

Aynı anda, kaledeki herkes ve her şey uyandı! Kral esnedi, kraliçe gözlerini kırpıştırdı, kedilerin iyi bir gerinmesi vardı ve köpekler kuyruklarını salladı.

Hizmetçiler çalışmaya başladı, ateş alev almaya başladı ve kavurma et cızırdamaya başladı. Yüz yıl hiç kimseyi değiştirmedi.

Peki sonra ne oldu? Güzel prenses onu bu kadar uzun derin bir uykudan uyandıran prensle evlendi.

The Fox and the Grapes

One hot summer’s day a Fox was strolling through an orchard till he came to a bunch of grapes just ripening on a vine that had been trained over a lofty branch. “Just the thing to quench my thirst,” he said. Drawing back a few paces, he took a run and a jump, and just missed the bunch. Turning round again with a one, two, three, he jumped up, but with no greater success. Again and again, he tried after the tempting morsel, but at last, had to give it up, and walked away with his nose in the air, saying: “I am sure they are sour.”

Türkçesi – Tilki ve Üzümler

Sıcak bir yaz gününde bir tilki bir meyve bahçesinde dolaşıyordu, ta ki bir asma üzerinde henüz olgunlaşmış, yüksek bir dalın üzerinde eğilmiş bir üzüm salkımına gelene kadar. “Susuzluğumu gidermek için sadece bir şey,” dedi tilki. Birkaç adım geriye çekilerek koştu ve bir atlayış yaptı ve demeti kaçırdı. Etrafında tekrar dönerek ve bir, iki, üç, yukarı sıçradı, ama daha başarılı olamadı. Tekrar ve tekrar cazip bir lokma denedi, ama sonunda pes etti ve burnu havada bir şekilde şöyle dedi: “Eminim onlar ekşilerdir.”

The King Frog

In olden times when wishing still helped one, there lived a king whose daughters were all beautiful, but the youngest was so beautiful that the sun itself, which has seen so much, was astonished whenever it shone in her face. Close by the king’s castle lay a great dark forest, and under an old lime-tree in the forest was a well, and when the day was very warm, the king’s child went out into the forest and sat down by the side of the cool fountain, and when she was bored she took a golden ball, and threw it up on high and caught it, and this ball was her favorite plaything.

Now it so happened that on one occasion the princess’s golden ball did not fall into the little hand which she was holding up for it, but onto the ground beyond, and rolled straight into the water. The king’s daughter followed it with her eyes, but it vanished, and the well was deep, so deep that the bottom could not be seen. At this, she began to cry, and cried louder and louder, and could not be comforted. And as she thus lamented someone said to her, “What ails you, king’s daughter? You weep so that even a stone would show pity.”

She looked round to the side from whence the voice came, and saw a frog stretching forth its big, ugly head from the water. “Ah, old water-splasher, is it you,” she said, “I am weeping for my golden ball, which has fallen into the well.” “Be quiet, and do not weep,” answered the frog, “I can help you, but what will you give me if I bring your plaything up again?” “Whatever you will have, dear frog,” said she, “My clothes, my pearls and jewels, and even the golden crown which I am wearing.” The frog answered, “I do not care for your clothes, your pearls, and jewels, nor for your golden crown, but if you will love me and let me be your companion and play-fellow, and sit by you at your little table, and eat off your little golden plate, and drink out of your little cup, and sleep in your little bed – if you will promise me this I will go down below, and bring you your golden ball up again.”

“Oh yes,” said she, “I promise you all you wish if you will but bring me my ball back again.”But she thought, “How the silly frog does talk. All he does is sit in the water with the other frogs and croak. He can be no companion to any human being.”

But the frog when he had received this promise, put his head into the water and sank down; and in a short while came swimming up again with the ball in his mouth, and threw it on the grass. The king’s daughter was delighted to see her pretty plaything once more, and picked it up, and ran away with it. “Wait, wait,” said the frog. “Take me with you. masalsitesi.com I can’t run as you can.” But what did it avail him to scream his croak, croak, after her, as loudly as he could? She did not listen to it, but ran home and soon forgot the poor frog, who was forced to go back into his well again.

The next day when she had seated herself at the table with the king and all the courtiers and was eating from her little golden plate, something came creeping splish splash, splish splash, up the marble staircase, and when it had got to the top, it knocked at the door and cried, “Princess, youngest princess, open the door for me.” She ran to see who was outside, but when she opened the door, there sat the frog in front of it. Then she slammed the door to, in great haste, sat down to dinner again, and was quite frightened. The king saw plainly that her heart was beating violently, and said, “My child, what are you so afraid of? Is there perchance a giant outside who wants to carry you away?” “Ah, no,” replied she. “It is no giant but a disgusting frog.”

“What does a frog want with you?” “Ah, dear father, yesterday as I was in the forest sitting by the well, playing, my golden ball fell into the water. And because I cried so, the frog brought it out again for me, and because he so insisted, I promised him he should be my companion, but I never thought he would be able to come out of his water. And now he is outside there, and wants to come into me.”

In the meantime it knocked a second time, and cried, “Princess, youngest princess, open the door for me, do you not know what you said to me yesterday by the cool waters of the well. Princess, the youngest princess, open the door for me.”

Then said the king, “That which you have promised must you perform. Go and let him in.” She went and opened the door, and the frog hopped in and followed her, step by step, to her chair. There he sat and cried, “Lift me up beside you.” She delayed until at last the king commanded her to do it. Once the frog was on the chair he wanted to be on the table, and when he was on the table he said, “Now, push your little golden plate nearer to me that we may eat together.” She did this, but it was easy to see that she did not do it willingly. The frog enjoyed what he ate, but almost every mouthful she took choked her. At length, he said, “I have eaten and am satisfied, now I am tired, carry me into your little room and make your little silken bed ready, and we will both lie down and go to sleep.”

The king’s daughter began to cry, for she was afraid of the cold frog which she did not like to touch, and which was now to sleep in her pretty, clean little bed. But the king grew angry and said, “He who helped you when you were in trouble ought not afterward to be despised by you.” So she took hold of the frog with two fingers, carried him upstairs, and put him in a corner, but when she was in bed he crept to her and said, “I am tired, I want to sleep as well as you, lift me up or I will tell your father.” At this, she was terribly angry, and took him up and threw him with all her might against the wall. “Now, will you be quiet, odious frog,” said she. But when he fell down he was no frog but a king’s son with kind and beautiful eyes. He by her father’s will was now her dear companion and husband. Then he told her how he had been bewitched by a wicked witch, and how no one could have delivered him from the well but herself, and that tomorrow they would go together into his kingdom.

Then they went to sleep, and next morning when the sun awoke them, a carriage came driving up with eight white horses, which had white ostrich feathers on their heads, and were harnessed with golden chains, and behind stood the young king’s servant Faithful Henry. Faithful Henry had been so unhappy when his master was changed into a frog, that he had caused three iron bands to be laid round his heart, lest it should burst with grief and sadness. The carriage was to conduct the young king into his kingdom. Faithful Henry helped them both in, and placed himself behind again, and was full of joy because of this deliverance. And when they had driven a part of the way the king’s son heard a cracking behind him as if something had broken. So he turned around and cried, “Henry, the carriage is breaking.” “No, master, it is not the carriage. It is a band from my heart, which was put there in my great pain when you were a frog and imprisoned in the well.” again and once again while they were on their way something cracked, and each time the king’s son thought the carriage was breaking, but it was only the bands which were springing from the heart of Faithful Henry because his master was set free and was happy.

Türkçesi – Kral Kurbağa

Eski zamanlarda dilek dilemek hâlâ birilerine yardım ederken, kızlarının hepsi güzel olan bir kral yaşardı, ama en küçüğü o kadar güzeldi ki, güneşin kendisi, ki bunu çok gördü, yüzünde parladığında şaşkına dönerdi. Kralın kalesinin yanında harika bir karanlık orman vardı ve ormandaki eski bir ıhlamur ağacının altında bir kuyu vardı ve gündüz çok sıcak olduğunda, kralın çocuğu ormana gider ve serinliğin yanında oturur ve sıkıldığında altın bir top alır ve yükseklere fırlatıp yakalardı, bu top en sevdiği eğlencesiydi.

Şimdi öyle oldu ki bir keresinde prensesin altın topu onun için tuttuğu küçük elin içine düşmedi, ama ötesine yere geldi ve doğrudan suya yuvarlandı. Kralın kızı onu gözleriyle takip etti, ama top ortadan kayboldu ve kuyu derindi, o kadar derindi ki dibi görülemedi. Bunun üzerine ağlamaya başladı ve daha yüksek sesle daha yüksek sesle ağladı ve rahatlayamadı. Ve böylece birisinin ona ağıt yakar gibi dedi ki, “Seni ne rahatsız ediyor, kralın kızı? Bir taşın bile acıma göstereceği şekilde ağlıyorsun.”

Ses geldiği anda kız yana doğru baktı ve büyük, çirkin başını sudan uzatan bir kurbağa gördü. “Ah, eski su çamurluğu, sen misin,” dedi, “Kuyuya düşen altın topuma ağlıyorum.” diye cevapladı kurbağayı. “Sessiz ol ve ağlama,” diye yanıtladı kurbağa, “Sana yardım edebilirim, ama oyuncağını tekrar getirirsem bana ne vereceksin?” “Ne olursa olsun, sevgili kurbağa,” dedi, “Kıyafetlerim, incilerim ve mücevherlerim ve hatta giydiğim altın taç.” Kurbağa, “Elbiselerini, incilerini ve mücevherlerini umursamıyorum, hatta altın tacını bile, ama beni sever, arkadaşın ve oyun eşin olmama izin verirsen, senin yanında küçük masanda oturursam, küçük altın tabağından yer, küçük fincanından içip küçük yatağında uyursam- bana söz verirsen aşağıya inerim ve altın topunu tekrar yukarı getiririm.”

“Ah evet,” dedi kız, “Eğer bana topumu tekrar geri getireceksen tüm isteklerine söz veriyorum.” Ama diye düşündü, “Aptal kurbağa nasıl konuşuyor. Yaptığı tek şey diğer kurbağalarla suyun içinde oturmak ve vaklamak. O hiçbir insana eşlik edemez.”

Ama bu sözü verdiği zaman kurbağa kafasını suya soktu ve battı; kısa bir süre sonra top ağzındayken tekrar yüzmeye başladı ve topu çimlere fırlattı. Kralın kızı, bir kez daha güzel oyuncağını görmekten çok mutlu oldu, onu aldı ve onunla kaçtı. “Bekle, bekle,” dedi kurbağa. “Beni de götür. Ben senin gibi koşamam.” Ama ona, arkasından, onun arkasından, olabildiğince yüksek sesle çığlık atması ne işe yaradı. Kız dinlemedi, ama eve koştu ve kısa süre sonra tekrar kuyusuna geri dönmek zorunda kalan zavallı kurbağayı unuttu.

Ertesi gün kral ve tüm saray mensupları ile masada oturmuş, küçük altın tabağından yemek yerken, şapur şupur şapur şupur sürünen bir şey geldi, mermer merdivenden yukarı sıçrayıp geldiğinde ve zirveye ulaştığında, kapıyı çaldı ve “Prenses, genç prenses, kapıyı aç bana” diye bağırdı. Kız dışarıda kimin olduğunu görmek için koştu, ama kapıyı açtığında önünde kurbağa oturuyordu. Sonra kapıyı çarparak kapattı, büyük bir aceleyle tekrar yemek masasına oturdu, oldukça korkmuştu. Kral açıkça kalbinin şiddetli bir şekilde attığını gördü ve “Çocuğum, neden bu kadar korkuyorsun? Dışarıda seni götürmek isteyen bir dev var mı?” “Ah, hayır,” diye yanıtladı. “Dev değil, iğrenç bir kurbağa.”

“Bir kurbağa senden ne ister?” “Ah, sevgili baba, dün ormanda kuyunun yanında oturup oynarken, altın topum suya düştü. Ve çok ağladığım için, kurbağa benim için topu tekrar ortaya çıkardı ve çok ısrar ettiği için, ona arkadaşım olacağına söz verdim, ama sudan çıkabileceğini hiç düşünmemiştim. Ve şimdi o dışarıda ve bana gelmek istiyor.”

Bu arada kurbağa ikinci kez çaldı ve “Prenses, en genç prenses, benim için kapıyı aç, dün bana kuyudaki serin sularda ne dediğini bilmiyor musun? Prenses, en genç prenses, benim için kapıyı aç.”

Sonra kral, “Söz verdiğiniz şeyi yerine getirmelisiniz. Git ve içeri girmesine izin ver.” dedi. Kız gidip kapıyı açtı ve kurbağa içeri zıpladı ve onu adım adım sandalyesine kadar takip etti. Orada oturdu ve bağırdı, “Beni yanına kaldır.” Sonunda kral ona bunu yapmasını emredene kadar kız erteledi. Kurbağa sandalyeye oturduğunda masada olmak istedi ve masadayken “Şimdi, küçük altın tabağınızı birlikte yiyebileceğimiz şekilde bana doğru itin” dedi. Kız dediğini yaptı ama bunu isteyerek yapmadığını görmek kolaydı. Kurbağa yediklerinden keyif aldı, ama onun aldığı hemen hemen her lokma kızı boğdu. En sonunda kurbağa, “Yedim ve memnunum, şimdi yorgunum, beni küçük odanıza taşıyın ve küçük ipek yatağınızı hazırlayın, ikimiz de uzanıp uyuyacağız” dedi.

Kralın kızı ağlamaya başladı, çünkü dokunmayı sevmediği ve birazdan güzel, temiz küçük yatağında uyuyacak olan soğuk kurbağadan korkuyordu. Ama kral sinirlendi ve “Başın belada olduğunda sana yardım eden O, daha sonra senin tarafından hor görmemeliydi” dedi. Böylece kurbağayı iki parmağı ile tuttu, onu yukarı taşıdı ve köşeye koydu, ama kız yatağındayken kurbağa ona süzüldü ve “Yoruldum, senin gibi uyumak istiyorum ya beni yukarı kaldırırsın ya da babana söyleyeceğim” dedi. Kız buna çok kızdı, onu aldı ve onu tüm gücüyle duvara fırlattı. “Şimdi, sessiz olacak mısın, iğrenç kurbağa?” dedi. Ama düştüğünde kurbağa değil, nazik ve güzel gözlü bir kralın oğluydu. Babasının isteğiyle artık sevgili arkadaşı ve kocasıydı. Sonra ona kötü bir cadı tarafından nasıl büyülenmiş olduğunu ve kendisinden başka kimsenin onu kuyudan çıkaramayacağını ve yarına kadar krallığına gideceklerini anlattı.

Sonra uyumaya gittiler ve ertesi sabah güneş onları uyandırdığında, başlarında beyaz devekuşu tüyü olan ve altın zincirlerle donatılmış sekiz beyaz atla bir araba geldi ve arkasında genç kralın hizmetçisi Sadık Henry durdu. Sadık Henry, efendisi bir kurbağaya dönüştürüldüğünde o kadar mutsuzdu ki, kederli ve üzüntüyle patlaması için üç demir bandının kalbine geçirilmesine yol açmıştı. Araba, genç kralı krallığına götürmeye yönlendirildi. Sadık Henry her ikisine de yardım etti ve kendini tekrar geride bıraktı ve bu kurtuluştan dolayı neşeyle doluydu. Ve kralın oğlu, sanki bir şey kırılmış gibi arkasında bir çatlama duyduğunda, yolun bir kısmını sürmüşlerdi. Sonra döndü ve bağırdı, “Henry, at arabası kırılıyor.” “Hayır, usta, at arabası değil. Bir kurbağa olduğunuzda ve kuyuya hapsedildiğinizde büyük acıma koyulan kalbimden bir bant.” Tekrar ve tekrar onlar yoldayken bir şey çatladı ve kralın oğlu her defasında arabanın kırıldığını hissetti, ama sadece sadık Henry’nin kalbinden çıkan bantlardı, çünkü ustası serbest bırakıldı ve mutluydu.

Little Red Riding Hood

One day, Little Red Riding Hood’s mother said to her, “Take this basket of goodies to your grandma’s cottage, but don’t talk to strangers on the way!” Promising not to, Little Red Riding Hood skipped off. On her way she met the Big Bad Wolf who asked, “Where are you going, little girl?”. “To my grandma’s, Mr. Wolf!” she answered.

The Big Bad Wolf then ran to her grandmother’s cottage much before Little Red Riding Hood and knocked on the door. When Grandma opened the door, he locked her up in the cupboard. The wicked wolf then wore Grandma’s clothes and lay on her bed, waiting for Little Red Riding Hood.

When Little Red Riding Hood reached the cottage, she entered and went to Grandma’s bedside. “Oh My! What big eyes you have, Grandma!” she said in surprise. “All the better to see you with, my dear!” replied the wolf. “My! What big ears you have, Grandma!” said Little Red Riding Hood. “All the better to hear you with, my dear!” said the wolf. “What big teeth you have, Grandma!” said Little Red Riding Hood. “All the better to eat you with!” growled the wolf pouncing on her. Little Red Riding Hood screamed and the woodcutters in the forest came running to the cottage. They beat the Big Bad Wolf and rescued Grandma from the cupboard. Grandma hugged Little Red Riding Hood with joy. The Big Bad Wolf ran away never to be seen again. Little Red Riding Hood had learned her lesson and never spoke to strangers ever again.

Türkçesi – Küçük Kırmızı Başlıklı Kız

Bir gün, Küçük Kırmızı Başlıklı Kız’ın annesi ona, “Büyükannenin kulübesine bu güzellik sepetini götür, ama yolda yabancılarla konuşma!” Küçük Kırmızı Başlıklı Kız söz vermeyi atladı. Yolunda giderken “Nereye gidiyorsun, küçük kız?” diye soran Büyük Kötü Kurt ile karşılaştı. “Büyükanneme Bay Kurt!” diye yanıtladı kız.

Daha sonra Büyük Kötü Kurt, Küçük Kırmızı Başlıklı Kız’dan çok önce büyükannesinin kulübesine koştu ve kapıyı çaldı. Büyükanne kapıyı açtığında, onu dolabın içine kilitledi. Kötü Kurt daha sonra Büyükanne’nin kıyafetlerini giydi ve onun yatağına uzanıp Kırmızı Başlıklı Kız’ı beklemeye başladı.

Kırmızı Başlıklı Kız kır evine ulaştığında içeri girdi ve Büyükannesinin yatağının yanına gitti. “Aman! Ne kadar büyük gözlerin var büyükanne!” dedi şaşkınlık içinde. “Seni daha iyi görmek için, canım!” diye yanıtladı kurt. “Aman! Ne kadar büyük kulakların var, büyükanne!” dedi Kırmızı Başlıklı Kız. “Seni daha iyi duymak için, canım!” dedi kurt. “Ne büyük dişlerin var, büyükanne!” dedi Kırmızı Başlıklı Kız. “Seni yemek için daha iyi olur!” diye hırladı kurt ona sıçrayarak. Kırmızı Başlıklı Kız çığlık attı ve ormandaki oduncular kulübeye koşarak geldi. Ormancılar Büyük Kötü Kurt’u dövdüler ve büyükanneyi dolaptan kurtardılar. Büyükanne Küçük Kırmızı Başlıklı Kız’a sevinçle sarıldı. Büyük Kötü Kurt bir daha asla görülmemek üzere kaçtı. Kırmızı Başlıklı Kız dersini almıştı ve bir daha asla yabancılarla konuşmadı.