Daha önce yayınladığımız İngilizce Kısa Hikayeler ve Türkçeleri yazımız çok beğenilerek okunduğu için sizinle yeni bir yazı ve yeni hikayeler paylaşmak istedik.
İngilizce hikaye okumanın İngilizcenize olan katkısından bahsedelim öncelikle. Yeni bir dil öğrenirken o dili hayatımızın rutinine olabildiğince katmak çok önemli. Gramer çalışmak, dinleme yeteneklerimizi geliştirmek, olabildiğince çok konuşma pratiği yapmak sürecin kesinlikle bir parçası ama aynı zamanda o dilde hikayeler okumak bize yeni kelimeler öğrenmek ve o dili anlayışımızı güçlendirmek noktasında oldukça yararlı oluyor. Hikayeler bizi yeni dünyalara, hayatlara çekerek ilgimizi ellerinde tutuyorlar. Ayrıca bildiğimiz tenseleri, kelimeleri hatırlamamıza yardımcı olurken bize pek çok yeni şeyler öğretiyorlar.
O zaman hadi beklemeden bu yazımızdaki hikayelerin dünyasına dalalım! 🙂
İngilizce Hikayelere Örnekler
İngilizce dil bilgisi seviyenize göre farklı zorluk seviyelerine sahip İngilizce Türkçe hikayeler sayesinde İngilizce bilginizi geliştirebilirsiniz. Başlangıç için daha kısa parçaları tercih edebilir, zaman geçtikçe metinlerin uzunluğunu artırarak devam edebilirsiniz.
The Egg
By: Andy Weir
You were on your way home when you died.
It was a car accident. Nothing particularly remarkable, but fatal nonetheless. You left behind a wife and two children. It was a painless death. The EMTs tried their best to save you but to no avail. Your body was so utterly shattered you were better off, trust me.
And that’s when you met me.
“What… what happened?” You asked. “Where am I?”
“You died,” I said, matter-of-factly. No point in mincing words.
“There was a… a truck and it was skidding…”
“Yup,” I said.
“I… I died?”
“Yup. But don’t feel bad about it. Everyone dies,” I said.
You looked around. There was nothingness. Just you and me. “What is this place?” You asked. “Is this the afterlife?”
“More or less,” I said.
“Are you god?” You asked.
“Yup,” I replied. “I’m God.”
“My kids… my wife,” you said.
“What about them?”
“Will they be all right?”
“That’s what I like to see,” I said. “You just died and your main concern is for your family. That’s good stuff right there.”
You looked at me with fascination. To you, I didn’t look like God. I just looked like some man. Or possibly a woman. Some vague authority figure, maybe. More of a grammar school teacher than the almighty.
“Don’t worry,” I said. “They’ll be fine. Your kids will remember you as perfect in every way. They didn’t have time to grow contempt for you. Your wife will cry on the outside but will be secretly relieved. To be fair, your marriage was falling apart. If it’s any consolation, she’ll feel very guilty for feeling relieved.”
“Oh,” you said. “So what happens now? Do I go to heaven or hell or something?”
“Neither,” I said. “You’ll be reincarnated.”
“Ah,” you said. “So the Hindus were right,”
“All religions are right in their own way,” I said. “Walk with me.”
You followed along as we strode through the void. “Where are we going?”
“Nowhere in particular,” I said. “It’s just nice to walk while we talk.”
“So what’s the point, then?” You asked. “When I get reborn, I’ll just be a blank slate, right? A baby. So all my experiences and everything I did in this life won’t matter.”
“Not so!” I said. “You have within you all the knowledge and experiences of all your past lives. You just don’t remember them right now.”
I stopped walking and took you by the shoulders. “Your soul is more magnificent, beautiful, and gigantic than you can possibly imagine. A human mind can only contain a tiny fraction of what you are. It’s like sticking your finger in a glass of water to see if it’s hot or cold. You put a tiny part of yourself into the vessel, and when you bring it back out, you’ve gained all the experiences it had.
“You’ve been in a human for the last 48 years, so you haven’t stretched out yet and felt the rest of your immense consciousness. If we hung out here for long enough, you’d start remembering everything. But there’s no point to doing that between each life.”
“How many times have I been reincarnated, then?”
“Oh, lots. Lots and lots. An into lots of different lives.” I said. “This time around, you’ll be a Chinese peasant girl in 540 AD.”
“Wait, what?” You stammered. “You’re sending me back in time?”
“Well, I guess technically. Time, as you know it, only exists in your universe. Things are different where I come from.”
“Where you come from?” You said.
“Oh sure,” I explained “I come from somewhere. Somewhere else. And there are others like me. I know you’ll want to know what it’s like there, but honestly, you wouldn’t understand.”
“Oh,” you said, a little let down. “But wait. If I get reincarnated to other places in time, I could have interacted with myself at some point.”
“Sure. Happens all the time. And with both lives only aware of their own lifespan you don’t even know it’s happening.”
“So what’s the point of it all?”
“Seriously?” I asked. “Seriously? You’re asking me for the meaning of life? Isn’t that a little stereotypical?”
“Well it’s a reasonable question,” you persisted.
I looked you in the eye. “The meaning of life, the reason I made this whole universe, is for you to mature.”
“You mean mankind? You want us to mature?”
“No, just you. I made this whole universe for you. With each new life, you grow and mature and become a larger and greater intellect.”
“Just me? What about everyone else?”
“There is no one else,” I said. “In this universe, there’s just you and me.”
You stared blankly at me. “But all the people on earth…”
“All you. Different incarnations of you.”
“Wait. I’m everyone!?”
“Now you’re getting it,” I said, with a congratulatory slap on the back.
“I’m every human being who ever lived?”
“Or who will ever live, yes.”
“I’m Abraham Lincoln?”
“And you’re John Wilkes Booth, too,” I added.
“I’m Hitler?” You said, appalled.
“And you’re the millions he killed.”
“I’m Jesus?”
“And you’re everyone who followed him.”
You fell silent.
“Every time you victimized someone,” I said, “You were victimizing yourself. Every act of kindness you’ve done, you’ve done to yourself. Every happy and sad moment ever experienced by any human was, or will be, experienced by you.”
You thought for a long time.
“Why?” You asked me. “Why do all this?”
“Because someday, you will become like me. Because that’s what you are. You’re one of my kind. You’re my child.”
“Whoa,” you said, incredulous. “You mean I’m a god?”
“No. Not yet. You’re a fetus. You’re still growing. Once you’ve lived every human life throughout all time, you will have grown enough to be born.”
“So the whole universe,” you said, “it’s just…”
“An egg,” I answered. “Now it’s time for you to move on to your next life.”
And I sent you on your way.
Yumurta
Yazar: Andy Weir
Çevirmen: Selin Çıray
Öldüğünde evine gidiyordun.
Trafik kazasıydı. Özellikle dikkat çekici bir şey değil, ama yine de ölümcül. Arkanda bir eş ve iki çocuk bıraktın. Acısız bir ölümdü. İlk Yardım Ekibi seni kurtarmak için ellerinden geleni yaptı, ama işe yaramadı. Vücudun o kadar kötü bir şekilde parçalanmıştı ki, inan bana senin için daha iyi oldu.
İşte o zaman benimle tanıştın.
“Ne… Ne oldu?” diye sordun. “Neredeyim?”“
Durum tespiti olarak, “Öldün.” dedim. Kıvırmanın alemi yok.
“Orada bir… Kamyon vardı, kayıyordu…”
“Hı-hı,” dedim.
“Ben… Ben öldüm?”
“Hı-hı. Ama üzülme. Herkes ölür,” dedim.
Etrafa bakındın. Hiçlik vardı. Sadece sen ve ben. “Burası neresi?” diye sordun. “Öbür dünya mı?”
“Aşağı yukarı,” dedim.
“Sen tanrı mısın?” diye sordun.
“Hı-hı,” diye cevap verdim. “Ben Tanrı’yım”.
“Çocuklarım… karım,” dedin.
“Ne olmuş onlara?”
“İyi olacaklar mı?”
“İşte görmek istediğim bu,” dedim. “Daha biraz önce öldün ve ailen için endişeleniyorsun. İşte bu iyi bir şey.”
Bana büyülenmiş gibi baktın. Sana Tanrı gibi görünmüyordum. Adamın biri gibi görünüyordum. Belki de bir kadın. Belli belirsiz bir otorite figürü, belki. Yaradandan ziyade edebiyat öğretmeni.
“Merak etme,” dedim. “İyi olacaklar. Çocukların seni her yönünle mükemmel olarak hatırlayacak. Sana nefret besleyecek zamanları olmadı. Karın görünürde ağlayacak ama içten içe rahatlayacak. Dürüst olmak gerekirse, evliliğin dağılıyordu. Rahatlamış hisettiği için kendisini çok suçlu hissedecek, teselli olacaksa.”
“Ha,” dedin. “Peki şimdi ne oluyor? Cennete, cehhenneme, bir yerlere gidiyor muyum?”
“Hiçbiri, ” dedim. “Reenkarne olacaksın.”
“Hı,” dedin. “Hintliler haklıymış demek,”
“Bir bakıma bütün dinler haklıdır,” dedim. “Yürüyelim.”
Boşlukta yürürken beni takip ettin. “Nereye gidiyoruz?”
“Belirli bir yere değil,” dedim. “Sadece yürürken konuşmak güzel.”
“O zaman bütün bunların amacı ne?” diye sordun. “Yeniden doğduğumda bomboş bir tahta olacağım değil mi? Bir bebek. Yani bütün deneyimlerimin, bu hayatta yaptıklarımın hiçbir manası veya etkisi olmayacak.”
“Hiç de değil!” dedim. “İçinde bütün geçmiş hayatlarının bilgi birikimini ve deneyimlerini taşıyorsun. Sadece şu anda onları hatırlamıyorsun.”
Durdum ve seni omuzlarından tuttum. “Ruhun, hayal edebileceğinden çok daha muhteşem, güzel ve büyük. İnsan aklı varlığının ancak çok küçük bir kısmını içerebilir. Bu sıcak olup olmadığını anlamak için parmağını bir su bardağına batırmak gibi. Kendinin çok küçük kısmını bir kaba koyuyorsun ve çıkardığın zaman yaşadığı bütün deneyimleri kazanmış oluyorsun.”
“Son 48 senedir bir insanın içindeydin, dolayısı ile uzanıp engin bilinçaltının devamını hissedebilmiş değilsin. Burada yeteri kadar kalırsak, her şeyi hatırlamaya başlardın. Ama her yaşamın arasında bunu yapmaya hiç gerek yok.”
“Kaç kere reenkarne oldum o zaman?”
“Oho, çok kez. Çok, çok kez. Ve bambaşka bir sürü hayata.” Dedim. “Bu sefer, milattan sonra 5402’de yaşayan Çinli bir köylü kız olacaksın.”
“Bir saniye, ne?” diye kekeledin. “Beni zamanda geriye mi gönderiyorsun?”
“Yani, teknik olarak evet. Zaman, bildiğin üzere, sadece senin evreninde var. Benim geldiğim yerde işler farklı.”
“Senin geldiğin yerde?” dedin.
“Tabi ki”, dedim, “ben de bir yerlerden geliyorum. Başka bir yerden. Ve benim gibi başkaları var. Oranın nasıl olduğunu bilmek isteyeceksin, biliyorum, ama açıkçası anlatsam da anlamazdın.”
“Hı,” dedin, biraz hayal kırıklığına uğrayarak. “Bir saniye. Eğer zaman içerisinde başka başka yerlere reenkarne oluyorsam, bir noktada kendimle karşılaşmış olabilirim.”
“Tabi. Sürekli oluyor. Ama iki hayat da sadece kendi ömürlerinden haberdar oldukları için farkına bile varmıyorsun.”
“O zaman bütün bunların ne gereği var?”
“Cidden mi?” diye sordum. “Cidden? Bana hayatın anlamını soruyorsun? Biraz beylik bir soru değil mi?”
“Gayet akla yatkın bir soru,” diye ısrar ettin.
Gözlerinin içine baktım. “Hayatın anlamı, bu evreni yaratmamın tek sebebi, senin olgunlaşman.”
“İnsanoğlunu mu kastediyorsun? Olgunlaşmamızı mı istiyorsun?”
“Hayır, sadece sen. Bütün evreni senin için yaptım. Her hayatla beraber büyüyor, olgunlaşıyor ve daha büyük bir zeka oluyorsun.”
“Sadece ben mi? Diğerleri?”
“Başka kimse yok,” dedim. “Bu evrende, sadece sen ve ben varız.”
Bana boş gözlerle baktın. “Ama dünyadaki o kadar insan…”
“Hepsi sen. Senin başka cisimlerin.”
“Bekle. Herkes ben miyim?!”
Sırtına bir tebrik şaplağı ile beraber “İşte şimdi taşlar yerine oturuyor,” dedim.
“Bütün zamanlarda yaşayan bütün insanlar ben miyim?”
“Ve yaşayacak olan, evet.”
“Abraham Lincoln ben miyim?”
“Onu öldüren John Wilkes Booth da sen,” diye ekledim.
Dehşet içinde “Hitler’im?” dedin.
“Ve öldürdüğü milyonlarsın.”
“İsa’yım?”
“Ve onu takip eden herkes.”
Sessizliğe gömüldün.
“Ne zaman birine haksızlık etsen,” dedim, “Kendine haksızlık ediyordun. Yaptığın bütün iyilikleri de kendine yaptın. Yaşanmış ve yaşanacak olan bütün mutlu ve üzgün anlar, senin tarafından yaşanacak.”
Düşünceye daldın.
“Neden?” diye sordun. “Bunları neden yaparsın ki?”
“Çünkü, bir gün, sen de benim gibi olacaksın. Çünkü bu sensin. Sen benim türümdensin. Sen benim çocuğumsun.”
İnanamayarak, “Ne?!” dedin. “Benim de bir tanrı olduğumu mu söylüyorsun?”
“Hayır. Daha değil. Sen ceninsin. Hala büyüyorsun. Bütün zamanlardaki bütün insan hayatlarını yaşadığın zaman, doğacak kadar büyümüş olacaksın.”
“Yani bütün evren,” dedin, “sadece…”
“Yumurta.” diye yanıtladım. “Yeni hayatına başlamanın zamanı geldi.”
Ve seni yoluna gönderdim.
Öğrendiklerinizi yapay zeka destekli Cambly AI ile ücretsiz ve sınırsız İngilizce pratik yaparak pekiştirin!
The Little Black Fish
Author: Samad Behrangi
It was the longest night of winter. At the bottom of the sea, an old fish gathered together 12,000 of her children and grandchildren and began to tell them this story: Once upon a time a little black fish lived with her mother in a small pond on the side of a mountain. Their home was behind a black, moss-covered rock, under which they both slept at night. The little fish longed to see the moonlight in their home just once. From morning till evening, the mother and child swam after each other. Sometimes they joined other fish and rapidly darted in and out of small crevices. The little fish was an only child, for of the 10,000 eggs which the mother had laid, only she had survived. For several days the little fish had been deep in thought and had talked very little. She swam slowly behind her mother around the pond and did not play with the other fish. Her mother thought her child was sick and would soon be well. In fact, the black fish’s sickness was really something else! Early one morning before the sun had risen, the little fish woke her mother and said “Mother, I want to talk to you.” Half-asleep, the mother responded “Child, this isn’t the time to talk. Save your words for later. Wouldn’t it be better to go swimming?” “No, Mother! I can’t go swimming anymore. I must leave here.” “Do you really have to leave?” The Little Black Fish; painting by: Farshid Mesqali 2 “Yes, Mother, I must go.” “Just a minute! Where do you want to go at this hour of the morning?” “I want to go see where the stream ends. You know, Mother, I’ve been wondering where the end of the stream is … I haven’t been able to think about anything else. I didn’t sleep a wink all night. At last, I decided to go and find where the stream ends. I want to know what’s happening in other places.” The mother laughed – “When I was a child, I used to think a lot like that. But, my dear, a stream has no beginning and no end. That’s the way it is. The stream just flows and never goes anywhere.” “But mother dear, isn’t it true that everything comes to an end? Nights end, days end, weeks, months, years …” “Forget this pretentious talk,” interrupted the mother – “Let’s go swimming. Now is the time to swim, not talk.” “No, Mother, I’m tired of this swimming, I want to set out and see what’s happening elsewhere. Maybe you think someone taught me these ideas but believe me, I’ve had these thoughts for a long time. Of course, I’ve learned many things here and there. For instance, I know that when most fish get old, they complain about everything. I want to know if life is simply for circling around in a small place until you become old and nothing else, or is there another way to live in the world?”
Küçük Kara Balık
Yazar: Samad Behrangi
Denizin derinliklerinde yaşlı balık oniki bin çocuğu ve torununu başına toplamış onlara masal anlatıyordu: Bir zamanlar annesiyle ırmakta yaşayan küçük bir karabalık vardı. Bu ırmak dağdaki bir kayadan doğuyor ve vadinin tabanında akıyordu. Küçük balık ile annesinin evi siyah bir taşın arkasıydı; yosunlar da evin çatısını oluşturuyordu. Geceleri yosunların altında uyuyorlardı. Bir defacık olsun evlerinden ay ışığını görmek küçük balığın özlemiydi. Anne ile yavrusu sabahtan akşama dek birbirinin peşine düşer, bazen öbür balıklara karışır, hızlı hızlı küçücük bir mekanda dolaşır dururlardı. Annesinin bıraktığı on bin yumurtadan kala kala bir bu yavru balık kalmıştı. Küçük balık birkaç gündür düşünceliydi ve çok az konuşuyordu. Tembel tembel, isteksizce o yana bu yana gidiyor, çoğu zaman annesinin peşine takılıyordu. Annesi, yavrusunda bir keyifsizlik olduğunu, yakında iyileşeceğini sanıyordu ama Kara Balığın derdi öyle böyle dert değildi. Küçük Balık bir sabah erkenden, daha güneş doğmadan annesini uyandırdı: – Anneciğim, seninle biraz konuşmak istiyorum. Annesi uykulu uykulu: – Yavrucuğum, bula bula bu vakti mi buldun? Daha sonra konuşsak olmaz mı? İstersen gezintiye çıkalım ha, ne dersin? – Hayır anneciğim, artık dolaşamıyorum. Buradan gitmeliyim. – Mutlaka gitmen mi gerekiyor? – Evet anneciğim, gitmeliyim. – Ama, sabahın köründe nereye gideceksin? – Irmağın nereye kadar gittiğini görmek istiyorum. Biliyor musun anneciğim, aylardır bu ırmağın sonu neresi diye düşünüp duruyorum. Ama hâlâ işin içinden çıkamadım. Dün geceden beri gözüme uyku girmedi. Nihayet, gidip ırmağın sonunu bulmaya karar verdim. Başka yerlerde neler olup bittiğini bilmek istiyorum. Annesi gülerek: – Ben de çocukken çok düşünürdüm böyle şeyleri. Yavrucuğum, ırmağın başı, sonu olmaz ki. İşte hepsi bu kadar. Irmak hep akar durur ve hiçbir yere de varmaz. – Ama anneciğim, her şeyin bir sonu olmaz mı? Gece sona erer, gündüz sona erer, ay öyle, yıl öyle… Annesi sözünü kesti: – Böyle büyük lafları bırak bir yana; kalk, dolaşmaya çıkalım. Şimdi laf değil, gezinti zamanı! – Hayır anneciğim. Ben böyle gezmelerden bıktım artık. Yola düşüp gitmek, başka yerlerde neler olup bittiğini öğrenmek istiyorum. Bu lafları bana birinin öğrettiğini düşünüyorsun ama bilmeni isterim ki çoktandır düşünüyordum ben bunları. Elbette ondan bundan da çok şey öğrendim. Örneğin şunu anladım: Balıkların çoğu yaşlandıkları zaman ömürlerini boşu boşuna geçirdiklerinden yakınırlar. Sürekli sızlanır, lanet okur, her şeyden şikayet ederler. Ben bilmek istiyorum; gerçekten de yaşamak dediğimiz şey şu bir avuç yerde yaşlanıncaya kadar dolaşıp durmaktan mı ibaret; yoksa dünyada başka şekilde yaşamak da mümkün mü?
(Not: Bu hikayenin devamı bulunmaktadır. Mutlaka okumanızı öneririz.)
Three Questions- Lev Nikolayeviç Tolstoy
It once occurred to a certain king, that if he always knew the right time to begin everything; if he knew who were the right people to listen to, and whom to avoid; and, above all, if he always knew what was the most important thing to do, he would never fail in anything he might undertake.
And this thought having occurred to him, he had it proclaimed throughout his kingdom that he would give a great reward to anyone who would teach him what was the right time for every action, and who were the most necessary people, and how he might know what was the most important thing to do.
And learned men came to the King, but they all answered his questions differently.
In reply to the first question, some said that to know the right time for every action, one must draw up in advance, a table of days, months and years, and must live strictly according to it. Only thus, said they, could everything be done at its proper time. Others declared that it was impossible to decide beforehand the right time for every action; but that, not letting oneself be absorbed in idle pastimes, one should always attend to all that was going on, and then do what was most needful. Others, again, said that however attentive the King might be to what was going on, it was impossible for one man to decide correctly the right time for every action, but that he should have a Council of wise men, who would help him to fix the proper time for everything.
But then again others said there were some things which could not wait to be laid before a Council, but about which one had at once to decide whether to undertake them or not. But in order to decide that, one must know beforehand what was going to happen. It is only magicians who know that; and, therefore, in order to know the right time for every action, one must consult magicians.
Equally various were the answers to the second question. Some said, the people the King most needed were his councilors; others, the priests; others, the doctors; while some said the warriors were the most necessary.
To the third question, as to what was the most important occupation: some replied that the most important thing in the world was science. Others said it was skill in warfare; and others, again, that it was religious worship.
All the answers being different, the King agreed with none of them and gave the reward to none. But still wishing to find the right answers to his questions, he decided to consult a hermit, widely renowned for his wisdom.
The hermit lived in a wood which he never quitted, and he received none but common folk. So the King put on simple clothes, and before reaching the hermit’s cell dismounted from his horse, and, leaving his bodyguard behind, went on alone.
When the King approached, the hermit was digging the ground in front of his hut. Seeing the King, he greeted him and went on digging. The hermit was frail and weak, and each time he stuck his spade into the ground and turned a little earth, he breathed heavily.
The King went up to him and said: “I have come to you, wise hermit, to ask you to answer three questions: How can I learn to do the right thing at the right time? Who are the people I most need, and to whom should I, therefore, pay more attention than to the rest? And, what affairs are the most important, and need my first attention?”
The hermit listened to the King but answered nothing. He just spat on his hand and recommenced digging.
“You are tired,” said the King, “let me take the spade and work awhile for you.”
“Thanks!” said the hermit, and, giving the spade to the King, he sat down on the ground.
When he had dug two beds, the King stopped and repeated his questions. The hermit again gave no answer, but rose stretched out his hand for the spade and said:
“Now rest awhile-and let me work a bit.”
But the King did not give him the spade and continued to dig. One hour passed, and another. The sun began to sink behind the trees, and the King, at last, stuck the spade into the ground and said:
“I came to you, wise man, for an answer to my questions. If you can give me none, tell me so, and I will return home.”
“Here comes someone running,” said the hermit, “let us see who it is.”
The King turned around and saw a bearded man come running out of the wood. The man held his hands pressed against his stomach, and blood was flowing from under them. When he reached the King, he fell fainting on the ground moaning feebly. The King and the hermit unfastened the man’s clothing. There was a large wound in his stomach. The King washed it as best he could, and bandaged it with his handkerchief and with a towel the hermit had. But the blood would not stop flowing, and the King, again and again, removed the bandage soaked with warm blood and washed and rebandaged the wound. When at last the blood ceased flowing, the man revived and asked for something to drink. The King brought fresh water and gave it to him. Meanwhile, the sun had set, and it had become cool. So the King, with the hermit’s help, carried the wounded man into the hut and laid him on the bed. Lying on the bed the man closed his eyes and was quiet, but the King was so tired with his walk and with the work he had done, that he crouched down on the threshold, and also fell asleep—so soundly that he slept all through the short summer night. When he awoke in the morning, it was long before he could remember where he was, or who was the strange bearded man lying on the bed and gazing intently at him with shining eyes.
“Forgive me!” said the bearded man in a weak voice, when he saw that the King was awake and was looking at him.
“I do not know you, and have nothing to forgive you for,” said the King.
“You do not know me, but I know you. I am that enemy of yours who swore to revenge himself on you because you executed his brother and seized his property. I knew you had gone alone to see the hermit, and I resolved to kill you on your way back. But the day passed and you did not return. So I came out from my ambush to find you, and I came upon your bodyguard, and they recognized me and wounded me. I escaped from them, but should have bled to death had you not dressed my wound. I wished to kill you, and you have saved my life. Now, if I live, and if you wish it, I will serve you as your most faithful slave and will bid my sons do the same. Forgive me!”
The King was very glad to have made peace with his enemy so easily and to have gained him for a friend, and he not only forgave him, but said he would send his servants and his own physician to attend him, and promised to restore his property.
Having taken leave of the wounded man, the King went out into the porch and looked around for the hermit. Before going away he wished once more to beg an answer to the questions he had put. The hermit was outside, on his knees, sowing seeds in the beds that had been dug the day before.
The King approached him and said:
“For the last time, I pray you to answer my questions, wise man.”
“You have already been answered!” said the hermit, still crouching on his thin legs, and looking up at the King, who stood before him.
“How answered? What do you mean?” asked the King.
“Do you not see,” replied the hermit. “If you had not pitied my weakness yesterday, and had not dug those beds for me, but had gone your way, that man would have attacked you, and you would have repented of not having stayed with me. So the most important time was when you were digging the beds, and I was the most important man, and to do me good was your most important business. Afterward, when that man ran to us, the most important time was when you were attending to him, for if you had not bound up his wounds he would have died without having made peace with you. So he was the most important man, and what you did for him was your most important business. Remember then: there is only one time that is important—Now! It is the most important time because it is the only time when we have any power. The most necessary man is he with whom you are, for no man knows whether he will ever have dealings with anyone else: and the most important affair is, to do him good because for that purpose alone was a man sent into this life!”
ÜÇ SORU – Lev Nikolayeviç Tolstoy
Rusça Aslından Çeviren: Sultan BOZDAĞ ÖZMEN
Bir zamanlar bir kralın aklına şöyle bir düşünce gelmiş: Bir işe başlamak için en uygun zamanı, hangi insanlarla haşır neşir olmam, hangileriyle olmamam gerektiğini, hepsinden önemlisi de yapmam gereken en önemli işin ne olduğunu hep bilseydim hayatta hiç başarısızlığa uğramazdım.
Aklına düşen bu düşünceyle de krallığının dört bir yanına, kendisine her iş için en uygun zamanı, hangi insanların gerekli olduğunu nasıl bilebileceğini, yapması gereken en önemli işi yanılmadan nasıl seçebileceğini öğretecek kişiye büyük bir ödül vereceğini ilan etmiş. Alimler kralın huzuruna gelmeye başlamış ve sorularına farklı farklı cevaplar vermişler. İlk sorusuna birinci grup, her işin en uygun zamanını bilmek için önce işlerin günlere, aylara, yıllara göre ayrıldığı bir program hazırlamak ve buna sıkı sıkıya bağlı kalmak gerektiği cevabını verip, “Ancak o zaman her iş zamanında yapılabilir.” demiş. İkinci grup, hangi işin ne zaman yapılacağına önceden karar vermenin doğru olmadığını, boş işlere kapılmamak gerektiğini, olanlar karşısında her zaman dikkatli davranarak duruma en uygun olanın yapılması gerektiği cevabını vermiş. Üçüncü grup, olanlar karşısında ne kadar dikkatli davranırsa davransın insanın, ne zaman ne yapması gerektiğine doğru karar veremeyeceğini söyleyip, bilginlerin tavsiyesini alıp bu tavsiyeye göre karar vermesi gerektiği cevabını vermiş. Dördüncü grup da, bazı anlar gelir, akıl hocalarına danışmaya vakit olmaz, o işe başlamak için içinde bulunulan zamanın uygun olup olmadığına o an karar vermek gerekir, demiş. Bu kararı verebilmek için neler olacağını önceden kestirebilmek gerekir. Bunu ise ancak kâhinler bilebilir. İşte bu sebeple, her işin uygun vaktini bilmek için kâhinlere danışmak gerekir.
İkinci soruya da farklı farklı cevaplar vermişler. Birinci grup, kendisine en gerekli olan kişilerin, kendi yardımcıları olduğu, ikinci grup rahipler, üçüncü grup, doktorlar, dördüncü grup da savaşçılardır, cevabını vermiş. Üçüncü soruya verilen cevaplar da birbirinden farklıymış. En önemli iş hangisidir? Birinci grup dünyanın en önemli işi bilimdir, demiş. İkinci grup, savaş sanatı en önemli iştir, demiş. Üçüncü grup, hepsinden önemlisi Tanrı’ya inanmaktır, cevabını vermiş. Tüm cevaplar birbirinden farklı çıkınca kral cevaplardan hiçbirini kabul etmeyip hiç kimseye ödül vermemiş.
Sorularına daha doğru cevaplar bulabilmek için, bilgeliği her yerde ün salmış olan bir münzeviye danışmaya karar vermiş. Bu münzevi ormanda yaşıyor, hiçbir yere çıkmıyor ve sadece aşağı tabakadan insanları kabul ediyormuş. Kral da bu yüzden üstüne sade bir şeyler giymiş, atından inip, yanında gelen muhafızlarını geride bırakarak münzevinin yaşadığı yere tek başına yayan gitmiş. Kral yanına geldiğinde münzevi, evinin önündeki bahçede ocak açıyormuş. Çarı görünce selam verip tekrar ocak açmaya koyulmuş. Münzevi zayıf, mecalsiz bir adammış ve beli toprağa sokup az bir toprak parçasını ters yüz ederken soluk soluğa kalıyormuş.
Çar, münzeviye yaklaşıp şöyle demiş: -Üç soruma cevap bulabilmek için geldim, bilgin münzevi. Sonradan pişman olmamak için bir işin zamanını nasıl bilmeli ve kaçırmamalı? Hangi insanlar daha gereklidir, yani hangileriyle daha fazla, hangileriyle daha az haşır neşir olmalı? Ve hangi işler en önemli olanı, hangisini diğerlerinden önce yapmalı?
Münzevi, çarın söylediklerini duymuş ama hiçbir cevap vermeyip avucunun içine tükürerek tekrar toprağı bellemeye koyulmuş.
-Hayli yorulmuşsun, demiş çar, beli ver de ben devam edeyim.
Münzevi, “Sağ ol.” deyip beli çara verdikten sonra olduğu yere oturmuş. Kral iki ocak açtıktan sonra durmuş ve sorusunu tekrarlamış.
Münzevi yine hiç cevap vermemiş, yerinden kalkıp elini bele uzatarak: -Şimdi sen dinlen; ben devam edeyim, demiş.
Fakat kral beli vermemiş ve bellemeye devam etmiş. Bir saat geçmiş, iki saat geçmiş, güneş ağaçların arkasına çekilmeye başlamış. Kral beli toprağa sokup şöyle demiş: -Sorularıma cevap bulabilmek için senin yanına geldim bilge insan. Cevap veremeyeceksen söyle de evime gideyim.
-Birisi koşarak buraya geliyor. demiş münzevi. Bakalım kimmiş?
Kral başını o yana çevirince sahiden de ormandan sakallı bir adamın koşarak geldiğini görmüş. Adam iki eliyle karnını tutarak geliyor ve ellerinden kan akıyormuş. Adam çarın yanına gelince yere düşmüş, gözleri kaymış ve hiç hareket etmeden belirsizce inlemeye başlamış. Kral münzeviyle beraber adamın üstündekileri çıkarmış. Adamın karnında büyükçe bir yara varmış. Kral yarayı elinden geldiğince yıkamış, kendi mendiliyle ve münzevinin havlusuyla sarmış. Fakat kan durmamış, kral sıcak kana bulanan sargıyı birkaç kez çıkarıp yıkayarak yarayı tekrar tekrar sarmış. Kan durunca yaralı kendine gelmiş ve içecek bir şeyler istemiş. Kral soğuk su getirip yaralıya içirmiş. Bu sırada güneş batmış ve hava da serinlemeye başlamış. Çar, münzevinin yardımıyla yaralıyı münzevinin odasına taşıyıp yatağa yatırmış. Yaralı, yatağa uzanınca gözlerini kapatmış ve uykuya dalmış, inlemeleri kesilmiş. Yürümekten ve çalışmaktan hayli yorulan kral eşikte kestirirken uyuyakalmış. O kısa yaz gecesi boyunca deliksiz uyumuş, sabahleyin uyandığında da uzun bir süre nerede olduğunu, yatakta uzanan ve parlak gözleriyle dikkatli dikkatli kendisine bakan bu sakallı tuhaf adamın kim olduğunu anlayamamış.
Çarın uyandığını ve kendisine baktığını gören sakallı adam: -Beni affedin, demiş zayıf bir sesle.
-Seni tanımıyorum ve seni affedeceğim bir husus da olmamalı. demiş çar.
-Siz beni tanımıyorsunuz, ama ben sizi tanıyorum. Ben, kardeşimi idam ettirdiğiniz ve bütün malımı mülkümü elimden aldığınız için sizden intikam almaya yemin etmiş düşmanınızım. Sizin tek başınıza bu münzeviye geldiğinizi biliyordum ve geri dönüş yolunda sizi öldürmeye karar verdim. Fakat gün bitmiş olmasına rağmen siz görünmeyince, nerede olduğunuzu anlamak için pusuya yattığım yerden çıktım. O sırada muhafızlarınıza rastladım. Beni tanıyıp peşime düştüler ve beni yaraladılar. Onlardan kurtuldum, ama yaramdan çok kan akıyordu, siz yaramı sarmış olmasaydınız ölürdüm. Ben sizi öldürmek istedim, ama siz benim hayatımı kurtardınız. Şimdi, hayatta kalırsam ve siz de isterseniz en sadık köleniz olarak size hizmet ederim ve oğullarıma da aynısını emrederim. Affedin beni.
Çar, düşmanıyla bu kadar kolay barışmış olmasına çok sevinmiş ve sadece onu affetmekle kalmayıp, tüm malını mülkünü geri vereceğine ve ayrıca onu buradan almak için hizmetçilerini ve doktorunu göndereceğine söz vermiş. Yaralı adamla vedalaşan kral kapının önüne çıkmış ve etrafına bakınarak münzeviyi aramış.
Buradan gitmeden önce münzeviden son bir kez daha sorduğu sorulara cevap vermesini rica etmek istiyormuş. Münzevi avludaymış ve dün açılan ocakların yanında dizlerinin üstünde sürüne sürüne sebze tohumları ekiyormuş. Kral yanına yaklaşıp: -Senden son kez sorularıma cevap vermeni rica ediyorum. demiş.
Münzevi zayıf baldırları üzerinde toprağa oturup önünde dikilen çarı baştan aşağı süzerek:
-İstediğin cevapları aldın ya. demiş.
-Nasıl aldım?
-Nasıl olacak? Eğer dün benim güçsüzlüğüme acıyıp benim yerime bu ocakları açmış olmasaydın tek başına geri dönecektin ve bu adam sana saldıracaktı, benimle burada kalmadığına pişman olacaktın. Demek ki ocakları açtığın zaman, bu iş için en uygun zamandı, ben de senin için en önemli kişiydim, en önemli iş de bana iyilik etmendi. Sonra bu adam koşarak geldiğinde, onunla ilgilendiğin zaman, en uygun zamandı, çünkü senin muhafızların adamı yaralamıştı ve sen onun yarasını sarmış olmasaydın seninle barışmadan ölecekti. Demek ki o adam, senin için en önemli kişiydi ve onun yarasını sarmış olman da en önemli işti. Öyleyse şunu aklından çıkarma: Önemli olan tek bir an vardır, o da şimdidir. Çünkü bir tek içinde bulunduğumuz zamanda kendimize hükmümüz geçer. En gerekli kişi, şu an yanımızda olan kişidir, çünkü hiç kimse bir başkasıyla bir daha görüşüp görüşmeyeceğini bilemez. En önemli iş de yanımızdaki kişiye yapacağımız iyiliktir, çünkü insan dünyaya iyilik için gönderilmiştir.
Read Next
